Aktualności

Śliwkowe miejsca

Oferta warsztatowa

Śliwkowe Szkoły

Głos dla
seniora

Marka Lokalna

Kontakt

KOLEJNE NABORY WNIOSKÓW

Turystyka
na Śliwkowym Szlaku

Dlaczego śliwka?
- Na Śliwkowym Szlaku
- Śliwka w liczbach
Produkt lokalny
Galeria turystyczna
Strefa turysty
Baza turystyczna
Dla aktywnych
Atrakcje przyrodnicze
Atrakcje kulturowe
Turystyka na Pogórzu
- Przewodnik turystyczny – POGÓRZE AKTYWNIE
- Mapy rowerowe
- Trasy rowerowe
- Produkty lokalne
- Miejsca turystyczne
- Filmy
Kalendarz Imprez Śliwkowych
Ciekawostki
Materiały promocyjne
NGO na Śliwkowym Szlaku
- Strategia wolontariatu opracowana w ramach projektu "Między nami pokoleniami: Edukacja + Działanie = Rozwój"
- Stowarzyszenie Rozwoju i Promocji Gminy Iwkowa
- Stowarzyszenie "Wczoraj, Dziś, Jutro"
- Stowarzyszenie Sportowo-Kulturalne "Michalczowa"
- Stowarzyszenie na rzecz Dzieci z Upośledzeniem Umysłowym "W Stronę Tęczy"
- Entuzjaści Uśmiechu Stowarzyszenie Pomocy Osobom Niepełnosprawnym
- Aeroklub Podhalański
- Stowarzyszenie "Wieś Naszych Marzeń"
- Stowarzyszenie KORZENIE
- Stowarzyszenie LIPNICZANIE
- Fundacja ZIELONY ZAGONEK

Produkt lokalny

1. Suska sechlońska

„Suski sechlońskie” to śliwki z pestkami poddane procesowi podsuszania i podwędzania. W smaku „suska” jest lekko słodka z wyczuwalnym posmakiem i aromatem wędzenia. Specyficzna metoda jej produkcji w połączeniu z umiejętnościami miejscowych rolników, była podstawą do wykształcenia się renomy tego produktu. Nazwa „suska sechlońska” wywodzi się z miejscowej gwary. „Suska” oznacza suszkę, czyli podsuszoną i podwędzoną śliwkę, zaś „sechlońska” pochodzi od nazwy miejscowości Sechna w gminie Laskowa.

Do wyrobu „Suski sechlońskiej” wykorzystuje się wyłącznie owoce odmian śliwy domowej z pestkami. Najczęściej wykorzystywanym tutaj gatunkiem śliwy jest węgierka i jej pochodne. W celu zagwarantowania jak najwyższej jakości końcowego produktu, owoce przeznaczone do suszenia muszą być zebrane w odpowiednim czasie. O momencie przeprowadzenia zbioru decyduje producent kierując się posiadaną wiedzą i doświadczeniem w tym zakresie. Następnie zebrane owoce poddaje się wstępnej, ręcznej, segregacji. Wyselekcjonowane śliwki układa się na specjalnym ruszcie wykonanym z drewnianych lasek. Do opalenia suszarni wykorzystuje się wyłącznie twarde i suche drewno odpowiednich drzew liściastych. Po wypełnieniu rusztu owocami rozpoczyna się pierwszy etap podwędzania i podsuszania śliwek gorącym dymem w temperaturze od 45⁰C do 70⁰C. Proces produkcji „suski sechlońskiej” trwa od 4 do 6 dni.

28 listopada 2006 r. "Suska sechlońska" została wpisana na Listę Produktów Tradycyjnych, a 8 października 2010 r. Stowarzyszenie Producentów Owoców i Warzyw w Ujanowicach zarejestrowało ten produkt w Unii Europejskiej jako Chronione Oznaczenie Geograficzne. Producenci "suski sechlońskiej" należą do Stowarzyszenia Producentów Owoców i Warzyw w Ujanowicach.

2. Fasola Piękny Jaś z Doliny Dunajca

Fasola Piękny Jaś z Doliny Dunajca to odmiana fasoli uprawiana na obszarze obejmującym teren administracyjny 11 gmin leżących w dolinie rzeki Dunajec m. in. Gródek nad Dunajcem (powiat nowosądecki) oraz Czchów (powiat brzeski) należących do Stowarzyszenia „Na Śliwkowym Szlaku”. Pozostałe gminy to: Zakliczyn, Wojnicz, Wierzchosławice, Radłów, Wietrzychowice, Tarnów, Pleśna, Żabno (powiat tarnowski), i Gręboszów (powiat dąbrowski) w województwie małopolskim.

Fasola Piękny Jaś z Doliny Dunajca wyróżnia się dużymi nasionami, wysoką zawartością magnezu (Mg), słodkim smakiem, delikatną strukturą i konsystencją, cienką i miękką skórką oraz krótkim czasem gotowania.

Na specyficzny charakter tego produktu wpływa miejsce jego uprawy. Plantacje „fasoli z Doliny Dunajca” położone są stosunkowo nisko, dzięki czemu pola są osłonięte od wiatru. Ich usytuowanie na madach rzecznych jest bardzo korzystne dla tego gatunku, zarówno ze względu na zawartość składników przyswajalnych, odczyn gleby a także opady w okresie wegetacji.

25 października 2011 r. fasola Piękny Jaś z Doliny Dunajca została zarejestrowana w Unii Europejskiej jako Chroniona Nazwa Pochodzenia (ChNP).

Fasola Piękny Jaś jest ważnym elementem regionalnej kuchni. Mieszkańcy doliny rzeki Dunajec wykorzystują fasolę do przygotowywania różnorodnych potraw z tym produktem: pasztetów, kiełbas, pierogów, krokietów, ciast, tortów oraz napojów alkoholowych. Więcej informacji na temat potraw z fasoli można znaleźć na stronie pani Janiny Molek, wieloletniej propagatorki tego produktu: www.piekny-jas.pl.

3. Susorki iwkowskie

Susorki iwkowskie to mieszanka owoców (śliwki, jabłka, gruszki ) podsuszanych i podwędzanych metodą tradycyjną. Proces produkcji związany jest z użyciem tradycyjnej, dwukondygnacyjnej suszarni opalanej sezonowanym suchym drewnem liściastym, głównie bukiem, dębem, grabem oraz drewnem drzew owocowych. Tradycje sadownicze na terenie gminy Iwkowa sięgają XVI wieku. Również tradycja suszenia owoców jest głęboko zakorzeniona w świadomości mieszkańców i jest przekazywana z pokolenia na pokolenie. Pierwotnie największą popularnością jeśli chodzi o owoce suszone cieszyły się śliwy. Natomiast jabłka i gruszki były suszone na własne potrzeby. Suszenie jabłek i gruszek na skalę masową rozpoczęło się 40 lat temu. Było ono spowodowane gorszymi zbiorami śliw, oraz załamaniem się koniunktury na sprzedaż świeżych jabłek i gruszek. Utrzymywanie się takiej tendencji doprowadziło do suszenia jabłek i gruszek na dużą skalę. Do przygotowania gotowego produktu najlepiej nadają się owoce ze starych odmian drzew owocowych. Gruszki i śliwki suszone są w całości, natomiast jabłka w plastrach. Kilogram ususzonych owoców otrzymujemy z 4 -5 kilogramów świeżych owoców. Każde z poszczególnych owoców suszy się osobno, wykorzystując identyczną technikę suszenia. Sposób przygotowania każdego suszonego składnika tej mieszanki różni się długością obróbki termicznej w zależności od rodzaju owoców (proces produkcji trwa od 2 do 6 dni). Temperatura, w jakiej powinien odbywać się proces suszenia i podwędzania powinna mieścić się w granicach od 45⁰C do 70^oC. Konserwacja owoców dymem daje możliwość przechowywania ich w suchym miejscu przez długi czas, nawet do dwóch lat. Jak również nadaje charakterystyczny niepowtarzalny smak.

Tradycyjnymi sposobami wykorzystania suszonych owoców są: produkcja kompotu z suszu, zastosowanie w farszu do pierogów, jak również stosowanie owoców jako dodatków do produkcji chlebów, czy ciast. Susorki iwkowskie dostępne są bezpośrednio u producentów na terenie gminy Iwkowa.

26 sierpnia 2013 r. "Susorki iwkowskie" zostały wpisane na Listę Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju

4. Świeże śliwki, jabłka, gruszki, wiśnie, czereśnie z miejscowych sadów, rwane prosto z drzewa, soczyste, ekologiczne, smaczne i zdrowe. Pycha!

5. Imbirówka iwkowska

Imbirówka iwkowska to napój , produkowany na bazie czystego 40% alkoholu z dodatkiem cukru, soku z cytryny i suszonego imbiru. Do przygotowania „Imbirówki iwkowskiej” niezbędne jest naczynie mieszczące składniki i dowolnego rodzaju kuchenka. W pierwszej kolejności należy rozpuścić cukier w wódce i rozpocząć podgrzewanie, ciągle mieszając. Po rozpuszczeniu cukru, dodać sok z cytryny i imbir nie przerywając mieszania. Całość należy podgrzać do temperatury ok. 60oC. Niezwykle istotne jest to, aby nie przegrzać przygotowywanego napoju, ponieważ może dojść do pogorszenia się walorów smakowych oraz wyparowania części alkoholu. Według lokalnej tradycji jest to alkohol podawany na ciepło i spożywany bezpośrednio po przygotowaniu. Nie jest polecane dłuższe przechowywanie gotowego produktu ze względu na możliwość pogorszenia się walorów smakowych oraz ciemnienia napoju. Imbirówka pojawiła się po raz pierwszy w Iwkowej w latach 20-tych XX wieku. Jednak istnieją podejrzenia, iż imbir występował w Iwkowej już znacznie wcześniej. Pojawił się on w miejscowości za sprawą kupców ze szlaku węgierskiego, którzy podróżując przez Iwkową płacili tą egzotyczną byliną. Przepis na napój pochodził od Antoniny Nestorowskiej, mieszkanki Iwkowej, która była dobrą kucharką i poważaną gospodynią domową. Największą popularnością imbirówka cieszyła się jednak w okresie powojennym. Swoją oszałamiająca karierę rozpoczęła od pojawienia się w latach 60-tych jako napój firmowy w karcie miejscowej restauracji „Belanka” Po niedługim czasie napój ten zyskał ogromny rozgłos i uznanie wśród miejscowej ludności, jak i turystów odwiedzających Iwkową.

Obecnie „Imbirówka iwkowska”, przygotowywana według oryginalnej receptury, podawana jest w iwkowskich restauracjach, zajadach i domach weselnych („Bacówka „Biały Jeleń”, Zajazd Zyga, Restauracja „Belanka”).Wielu mieszkańców wsi nadal wytwarza ten napój w oparciu o przepis z lat 20-tych. Imbirówka spożywana jest w iwkowskich domostwach nie tylko z okazji uroczystości, czy spotkań rodzinnych, ale również jako lek na dolegliwości żołądkowe oraz przeziębienie. 26 sierpnia 2013 r. „Imbirówka iwkowska” została wpisana na Listę Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

6. Kukiełka uszewska

Kukiełka uszewska to podłużne pszenne pieczywo, z charakterystycznym splotem dwóch wałków ciasta na górze. Kukiełka uszewska ma długość do 30 cm i wagę 0,3 kg. Do przygotowania Kukiełki uszewskiej potrzebujemy mąki pszennej, wody, drożdży i soli. Aby przygotować ciasto należy najpierw zrobić zaczyn z mąki, wody i drożdży, który odstawiamy do wyrośnięcia na około 60 minut. Następnie dodajemy resztę składników i wyrabia się ciasto, do momentu uzyskanie sprężystości i efektu „odchodzenia od rąk”. Gdy ciasto jest już dostatecznie wyrobione słychać dźwięk „uciekającego powietrza”. Gotowe ciasto dzieli się na porcje w postaci kulek, które po wyrośnięciu formuje się w wałki. Wielkość porcji zależy od wielkości, jaką ma osiągnąć gotowa „kukiełka”. W pierwszej kolejności przygotowuje się spód pieczywa z dwóch wałków złączonych ze sobą, które formują swoistego rodzaju „łódeczkę”. Następnie na górze tej „łódeczki” umieszcza się kolejne dwa wałki ciasta, które są ze sobą splecione. Gotowe ciasto odstawia się do wyrośnięcia i przygotowuje glazurę, którą należy posmarować wierzch kukiełki przed wstawieniem do pieca. Glazura jest wykonywana z mąki pszennej i wody. Tak przygotowane pieczywo należy wstawić do tradycyjnego, opalanego drewnem pieca, przeznaczonego do wyrobu „kukiełek”, który musi być odpowiednio nagrzany. Po wstawieniu pieczywa do pieca otwór pieca zamyka się drewnianą klapką i szczelnie zalepia gliną. Dzięki temu zabiegowi z pieca nie wydostaje się para wodna co sprawia, że kukiełki nabierają pięknego koloru. Piec powinien być opalany sosnowym drewnem, gdyż tylko to powoduje szybkie i równomierne nagrzanie pieca. Tradycja wypieku „kukiełek” jak podają legendy, sięga XIV wieku. Faktem jest, że „kukiełka” była nazywana „perłą uszewskiego rzemiosła”, a w okresie międzywojennym większość mieszkańców zajmowała się wypiekiem tego pieczywa, które następnie było sprzedawane na okolicznych jarmarkach i odpustach, gdzie cieszyło się ogromną popularnością. Od kilkunastu lat „kukiełka” produkowana jest na większą skalę w piekarni państwa Gałęziowskich w Uszwi.

26 sierpnia 2013 r. "Kukiełka uszewska" została wpisana na Listę Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

7. Polywka

Polywka to kompot z suszonych owoców. Do przygotowania „polywki” potrzebne są owoce tradycyjnie suszone w suszarniach opalanych drewnem: śliwy, jabłka i gruszki. Suszone owoce umieszcza się w garnku wypełnionym zimną wodą i pozostawia na kilka godzin, aby owoce mogły namoknąć. Po tym czasie całość stawia się na ogniu i gotuje przez ok. 30 minut. Po zagotowaniu wywaru należy odstawić go na bok i ostudzić. Wywar przechowujemy w temperaturze pokojowej. Przez kolejne trzy dni należy powtarzać proces przegotowywania. „Polywkę” można spożywać bezpośrednio po pierwszej obróbce termicznej, jednak najlepszy smak osiąga na trzeci dzień. Ewentualne ubytki wody można uzupełniać ciepłą przegotowaną wodą.

„Polywka” była dawniej używana jako napój codzienny, który nabierał swojego smaku przez okres trzech dni. Przygotowanie napoju przez ten okres wiązało się z trzymaniem garnka na piecu wyposażonym w blachę, na którym codziennie się gotowało, przez co „polywka” była regularnie podgrzewana. „Polywka” jako napój codzienny była i jest w dalszym ciągu uważana za napój o właściwościach zdrowotnych. Podkreśla się, że osoby ją spożywające nie miały problemów żołądkowych, a w okresie zimowym podawana na ciepło była stosowana jako środek przeciwko przeziębieniu. W chwili obecnej „polywka” straciła swój codzienny charakter i w większości domów jest gotowana okazjonalnie. W tradycji przetrwała jako nieodłączny element wigilijnego stołu. Obecnie produkcją „polywki” zajmuje się gospodarstwo ogrodnicze państwa Nowaków z miejscowości Żmiąca (gmina Laskowa), tel. 18 333 40 74. Produkują oni napój w sposób tradycyjny, z tych samych składników co dawniej, bez dodawania cukru czy innych ulepszaczy. 25 lutego 2014 r. „polywka” została wpisana na Listę Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

8. Razowiec lipnicki

„Razowiec lipnicki” to chleb razowy z mąki pszenno – żytniej pochodzącej z pełnego przemiału. Wyrób chleba rozpoczyna się od przygotowania zakwasu. Do dzieży drewnianych, które są nasiąknięte kwasem pozostałym po poprzednim pieczeniu, wlewa się ciepłą wodę, a następnie dodaje mąkę grubszej frakcji. Następnie dzieże odstawia się na 24 godziny do ciepłego i ciemnego miejsca. W tym czasie odbywa się fermentacja zaczynu chlebowego. Następnego dnia gotowy zaczyn ciasta wlewa się do maszyny mieszającej, gdzie dodawana jest pozostała ilość ciepłej wody, sól oraz pozostała mąka- tym razem drobniej zmielona, jednak nadal z pełnego przemiału. Mąkę i wodę dodaje się stopniowo podczas procesu mieszania do uzyskania odpowiedniej konsystencji. Gdy ciasto jest już dobrze wymieszane wybiera się je ponownie do dzieży, aby nieco podrosło. Następnie ciasto dzieli się na kęsy, z których formuje się okrągłe bochenki. Te z kolei umieszcza się w wiklinowych koszach do wyrośnięcia. Bochenki piecze się w tradycyjnym piecu chlebowym, opalanym drewnem jodłowym lub sosnowym, w temperaturze przekraczającej 200°C, do momentu uzyskania sprężystej skórki. „Razowiec lipnicki” produkowany jest przez pana Andrzeja Wnęka z Lipnicy Górnej (tel. 509 439 172), od 2000 r. jest sprzedawany głównie w sklepach z żywnością ekologiczną na terenie Krakowa i Śląska. Surowce do produkcji chleba pochodzą z gospodarstwa ekologicznego. Jest to produkt niezwykle trwały, który przechowywany w odpowiednich warunkach może zachować świeżość nawet do miesiąca czasu.

Liczne wyróżnienia potwierdzają wyjątkowość produktu: pierwsze miejsca na 5. i 8. Małopolskim Festiwalu Smaku w roku 2009 i 2012, pierwsze miejsce na tarnowskim półfinale 9. Małopolskiego Festiwalu Smaku w roku 2013, jak również nagroda Rękodzieła Ekologicznego EKO SMAK 2012.

6 czerwca 2014 r. "Razowiec lipnicki" został wpisany na Listę Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

9. Lipnicka lipina

Lipnicka lipina to herbata z kwiatów lipy. Do przygotowania „Lipnickiej lipiny” potrzebny jest susz z kwiatów lipy. Kwiaty te pozyskuje się od końca czerwca do połowy lipca (nie później niż do 15 lipca), muszą być w pełni rozwinięte, lecz nie mogą posiadać oznak zawiązania owocu. Powinny one być zbierane podczas słonecznej pogody, z drzew rosnących z dala od uczęszczanych dróg. Przed suszeniem należy obrać kwiaty z gałęzi lipowych i usunąć liście znajdujące się przy kwiatach. „Lipinę” należy suszyć w ciepłym zacienionym miejscu przez okres 4 – 5 dni, od czasu do czasu mieszając - warstwa kwiatów podczas suszenia nie powinna przekraczać 5 cm. Gdy posiadamy już właściwie przygotowany susz możemy przejść do kolejnych czynności. Umieszczamy od 6 do 8 gram suszu w imbryku, bądź innym naczyniu, następnie zalewamy go ½ litra gorącej, ale nie wrzącej wody i odstawiamy przykryte naczynie na około 10 minut. Ważne jest, aby w tym czasie napar nie wystygł za bardzo. Herbata jest gotowa do spożycia, gdy pojawi się złoty kolor oraz zaobserwujemy otworzenie się kwiatostanu. Gotowy wywar należy przelać do naczyń i ewentualnie doprawić według uznania miodem lipowym. Ważne jest, aby spożywać napar gdy jest ciepły. Dawniej „Lipnicka lipina” była stosowana jako codzienny napój mieszkańców Lipnicy Murowanej i okolicznych miejscowości. „Lipnicka lipina” wykorzystywana jest głównie jako lek na takie dolegliwości jak: przeziębienie, grypa, kaszel, zapalenie oskrzeli, czy jako środek do przemywania stanów zapalnych. Posiada ona właściwości przeciwgorączkowe i napotne. Herbata lipowa jak i samo drzewo jest bohaterem utworów literackich oraz legendy o założeniu miasta. „ Lipnicka lipina” jako część lokalnej tradycji, wpisuje się w historię Lipnicy Murowanej. O promocję tego produktu, który mieszkańcy uważają za „swój”, dbają koła gospodyń wiejskich - organizując pokazy parzenia „Lipnickiej lipiny” na różnych spotkaniach i podczas Niedzieli Palmowej, zespół ludowy „Górzanie” z Lipnicy Górnej oraz Gminy Dom Kultury w Lipnicy Murowanej (tel. 14 68 52 108)

6 czerwca 2014 r. "Lipnicka lipina" została wpisana na Listę Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

10. Kiełbasa wiejska iwkowska

Kiełbasa w formie typowych wianków, z delikatnie pomarszczoną skórką o barwie ciemnobrązowej. Na przekroju owalna lub okrągła, z wyraźnie widocznymi kawałkami mięsa i tłuszczu, o barwie różowo-szarej. Kiełbasa posiada zapach produktu wędzonego, z wyczuwalnym aromatem czosnku.

Kiełbasa wiejska iwkowska to produkt o długiej tradycji przygotowania w regionie (gmina Iwkowa) w oparciu o starą recepturę, przekazywaną z pokolenia na pokolenie, wytwarzany ze świeżego mięsa wieprzowego, przygotowywany i wędzony w tradycyjny sposób.

Charakteryzuje się specyficznym i delikatnym smakiem, choć nie zawiera wyszukanych przypraw. Zawdzięcza go surowcowi, pochodzącemu od zwierząt z chowu tradycyjnego.

14 listopada 2014 r. kiełbasa wiejska iwkowska została wpisana na Listę Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

11. Szynka iwkowska

Szynka tylna wieprzowa bez kości i golonki. Produkt sznurowany, wzdłuż i wszerz, w odstępach co ok. 2 - 3cm, z charakterystyczną pętelką do zawieszania.

Szynka iwkowska to produkt o długiej tradycji przygotowania w regionie (gmina Iwkowa) w oparciu o starą recepturę, przekazywaną z pokolenia na pokolenie, wytwarzany ze świeżego mięsa wieprzowego, przygotowywany i wędzony w tradycyjny sposób.

Proces przygotowania „szynki iwkowskiej” składa się z jej marynowania (7-1 4 dni), wędzenia w tradycyjny sposób oraz parzenia.

14 listopada 2014 r. „szynka iwkowska” została wpisana na Listę Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

12. Wędzonka iwkowska

Uwędzony, wydłużony płat boczku, na przekroju widoczne pasy mięsa w kolorze różowym i tłuszczu w kolorze kremowym.

Produkt o długiej tradycji wytwarzania w regionie (gmina Iwkowa)– ze świeżego mięsa wieprzowego, przygotowywany w niezmienny sposób: marynowany i tradycyjnie wędzony.

Smak wędzonki iwkowskiej jest delikatnie słony, z wyczuwalną nutą przypraw stosowanych do marynowania.

14 listopada 2014 r. „wędzonka iwkowska” została wpisana na Listę Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

13. Kulinarne wariacje ze śliwką – książka kucharska.

Stowarzyszenie
„Na Śliwkowym Szlaku”

Wszystko o Stowarzyszeniu
- Stowarzyszenie
- Władze
  - Zarząd
  - Komisja Rewizyjna
  - Rada
  - Walne Zebranie Członków
  - Zespół ds. Monitoringu i Ewaluacji
- Dokumenty
  - Regulamin świadczenia usług doradczych Stowarzyszenia Na Śliwkowym Szlaku
  - Lokalna Strategia Rozwoju
  - Statut
  - Regulamin Zarządu
  - Regulamin Rady
  - Regulamin Komisji Rewizyjnej
  - Regulamin Walnego Zebrania
  - Regulamin Biura
  - Deklaracje członkowskie
  - Rekomendacje
  - Ankieta
  - Składka członkowska (formularz)
  - Plany finansowe
  - Karta projektu
  - Zapytanie ofertowe
  - Polityka środowiskowa
  - Polityka zakupów
  - Umowa ramowa
  - Formularz zmian w LSR
  - Ankieta monitorująca
  - Kryteria wyboru operacji
    - Kryteria wyboru operacji
    - Kryteria wyboru grantobiorców
  - Procedura oceny i wyboru grantobiorców oraz oceny realizacji projektu grantowego Stowarzyszenia ''Na Śliwkowym Szlaku''
  - Procedura oceny i wyboru operacji w ramach poddziałania „Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach LSR objętego PROW 2014-2020" realizowanych przez podmioty inne niż LGD
  - Procedura oceny i wyboru operacji własnych LGD
  - PLAN KOMUNIKACJI
  - Zestawienie rzeczowo-finansowe
  - Informacja o sposobie wykorzystania środków finansowych
    - 2023
    - 2022
    - 2021
    - 2020
    - 2019
    - 2018
    - 2017
    - 2016
  - Plan szkoleń
  - Inne
    - Ewaluacja
    - Raport kontrolny
      - 2023
      - 2022
      - 2021
      - 2020
      - 2019
  - Raport z ewaluacji zewnętrznej Stowarzyszenia
- Staże w Stowarzyszeniu
- Konkursy
  - Ogłoszone
  - Rozstrzygnięte
- Harmonogram naborów
- Harmonogram realizacji planu komunikacji 2016
- Harmonogram realizacji planu komunikacji 2017
- Harmonogram realizacji planu komunikacji 2018
- Harmonogram realizacji planu komunikacji 2019
- Harmonogram realizacji planu komunikacji 2020
- Harmonogram realizacji planu komunikacji 2021
- Harmonogram realizacji planu komunikacji 2022
- Harmonogram realizacji planu komunikacji 2023
- Harmonogram realizacji planu komunikacji 2024
- Projekty Stowarzyszenia
  - Fasola z Doliny Dunajca
  - Komercjalizacja produktu lokalnego
  - Szlak Węgierski
  - Wrota Pogórza
  - Ze sztuką na ty
  - JA, TY, ON: OBYWATEL – ROZWÓJ AKTYWNOŚCI SPOŁECZNEJ I OBYWATELSKIEJ MŁODZIEŻY
  - Polsko – słowackie spotkania Liderów
  - Szkolenia z udzielania pierwszej pomocy dla mieszkańców Gminy Iwkowa
  - Wschodnia Małopolska na Rowerze
  - PAT
  - Odpoczywaj, Chroń, Korzystaj
  - MIĘDZY NAMI POKOLENIAMI: EDUKACJA + DZIAŁANIE = ROZWÓJ
  - Społeczeństwo od kuchni – integracja międzypokoleniowa mieszkańców Śliwkowego Szlaku
  - Baju, baju o śliwkowym kraju, czyli edukacja społeczno- obywatelska przedszkolaków
- Wizyty studyjne
Dla wnioskodawców
Projekty beneficjentów
Nabór Wniosków
Galeria Stowarzyszenia
Media o nas
Nagrody
Konsultacje społeczne PROW 2014 - 2020
Ankieta on-line dotycząca Planu Komunikacji
Klauzula informacyjna
Wioska tematyczna

Nasze gminy:

Nasze powiaty:

Współpracujemy z

www.nasliwkowymszlaku.pl

Polecamy:

„Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich: Europa inwestująca w obszary wiejskie”
Operacja mająca na celu sprawne wdrażanie LSR, w tym realizację Planu Komunikacji, współfinansowana jest ze środków Unii Europejskiej w ramach działania Wsparcie dla rozwoju lokalnego w ramach inicjatywy LEADER
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020.
Przewidywane wyniki operacji: Wdrożona LSR oraz zrealizowany Plan Komunikacji